En langzaam, heel langzaam (ik durf het bijna niet uit te spreken), lijkt het ietsje beter te gaan.
Alfred is meer wakker, trek in eten begint iets terug te komen (1 hele boterham, perenkwark en fruitcocktail is nu geen probleem meer, het begint al een beetje op een normale maaltijd te lijken), zijn verlangen in een schnitzel begint stiekem om t huukske te komen.........
De misselijkheidsbestrijding wordt nu langzaam verder afgebouwd.
Dat Alfred zich beter voelt, maakt dat de 4 muren meer op hem af beginnen te komen. Ondanks dat ze ondertussen gevuld zijn met tekeningen....(de verhuizing van komend weekend heeft ook zo zijn voordelen).
Het is ook een deprimerende omgeving, hoe aardig de meiden allemaal zijn. Alfred en zijn nieuwe kamergenoot liggen hier echt afgezonderd en alleen. Je krijgt niets mee, zelfs geen geouwehoer tussen verpleegkundigen onderling.
De bloedwaarden laten een kleine stijging zien. Hb 6.1 (5,8), leuco's 0,2 ( <0,1) en de trombo's 42 (36).
Wij kunnen deze waarden wel omhoog kijken..........
Er komt nu meer ruimte in Alfred zijn hoofd en hij begint de jongens erg te missen. Dus nu wat vaker met zijn 3-en naar Alfred. Lekker knuffelen met papa om vervolgens te gaan........iPad-en.
Papa heeft een iPad en de jongens brengen er dan ook een mee. Met z'n tweeën kunnen ze de spelletjes weer bijhalen en upgraden. Je kent het natuurlijk wel, dat connecten en zo, waarbij ze volledig in het spel gaan zitten en je geen contact meer met ze krijgt. Hoe lekker om even bij papa te zijn.......
Alfred achterlaten is vervelend.
Nu dat ik kan merken dat zijn verlangen naar buiten heel erg toeneemt, voelt het nog vervelender. Ik vertrek tenslotte na hooguit een uur weer naar buiten en naar onze jongens.
De tweede helft van Alfred zijn verblijf voelt zwaarder. Lastig om niet te weten hoe lang het uiteindelijk zal duren.
In ieder geval zal de verhuizing van het Sophia naar de nieuwe Isala kliniek aankomend weekend een welkome afwisseling zijn..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten