Stamcellen weer terug bij de eigenaar!

Na een dag 'rust', kreeg Alfred vanochtend om 11.30 uur zijn geoogste stamcellen weer terug.
Een officiele gelegenheid, waarvoor de kamer eigenlijk te klein was.
Ikzelf was er helaas niet bij aanwezig, omdat ik om 12.00 uur bij de Chiel en David op het schoolplein wilde staan, omdat hun schoolvakantie begon.

 Theo stond Alfred terzijde. Daarnaast was er dr de Waal, de Hematoloog die het hele proces leidde, een laborant die met de stikstof en de 4 zakjes stamcellen gevulde tank aanwezig was, een verpleegkundige voor het ondersteunen van zowel Alfred en Theo alsook de arts. Daarnaast was er nog de arts-assistent/zaalarts. Genoeg dus!

De bevroren zakjes stamcellen worden ter plekke ontdooid tot een temperatuur van net heel iets boven nul. Heel stroperig en een vreemde gewaarwording voor Alfred. Tijdens het inlopen van de stamcellen had Alfred een vreemde onaangename smaaksensatie. Met kauwgom kon hij dit heel iets onderdrukken. Het voelde niet prettig.

Voor dit hele proces hebben ze een bepaald anestheticum gebruikt, wat ervoor gezorgd heeft dat Alfred de rest van de dag geslapen heeft.
Begin van de middag ben ik voor het eerst met de jongens bij papa geweest. Ogenschijnlijk heel relaxed. Papa heel zachtjes wakker gemaakt. Heerlijk knuffelen natuurlijk.

Zowel Alfred en David waren zichtbaar geëmotioneerd. Wat gaan we toch diep........we willen niet......maar kunnen niet anders. Chiel houdt ons strak in de gaten en voelt zich erg ongemakkelijk met allemaal verdriet om hem heen. Wat een verschil in karakters!

Beide groepen van Chiel en David hadden op het einde van het schooljaar nog een mooie kaart en een prachtige foto gemaakt. Alfred was enorm geroerd. Naast me zat een gelaten, enigszins verslagen Alfred. Dat zijn lijf het nu zo moeilijk krijgt. Het begint echt een zware veldslag te worden.
Na al het geknuffel doken de jongens vrij snel voor de iPad. Met z'n tweeën nog even wat gekletst en tegen elkaar aan gezeten. Het voelt zo machteloos. Een strijd die Alfred uiteindelijk echt alleen moet voeren. Hoeveel ik, of wij allemaal eigenlijk, ook voor hem doen.
Alfred had al snel moeite om zijn ogen open te houden, dus zijn wij met z'n drieën weer naar huis gegaan. Onder het genot van een softijsje ivm de start van de zomervakantie nog even aan de jongens gevraagd hoe ze het bij papa vonden. 'Apart, raar, wel oké'. Ze schakelden zichtbaar snel weer om naar de zomervakantiemodus. 'Leve de vakantie'

Gelukkig kon Alfred mij vanavond laten weten dat hij na 4,5 uur slaap vanmiddag, zich weer een stuk beter voelt. Zelfs een klein beetje gegeten. Pfew!
Wel weer vroeg onder de wol. Op naar dag 5