De extreme vermoeidheid en de klachten rondom Alfred, zijn verdwenen eetlust, darm- en blaasklachten, worden allemaal toegeschreven aan de effecten van de chemo. Vervelend, maar in de ogen van de Hematoloog verwacht en acceptabel.
De bloedwaarden bereiken het nulpunt. Vandaag ontvangt hij zijn tweede zakje trombocyten (26/7 Hb 6.8, leuco's< 0.1 en trombocyten 25). Wat een afschuwelijk lage waarden!!!
Mijn aanwezigheid gaf mij de ruimte om wat achterliggende vragen te stellen. Om even een beeld te vormen hoe zij tegen Alfred 'aankijken'.
Na ongeveer 8 a 10 weken kunnen onderzoeken een reeel beeld geven hoe Alfred reageert op deze behandeling. Dat duurt dus nog even, maar valt te rijmen met de tijd die zijn beenmerg nodig zal hebben om van deze behandeling te herstellen. Daarmee om ook aan te geven dat de tijd van het herstel niet onderschat moet worden.
Tot op heden kon ik bedenken dat Alfred een 'goede' uitgangspositie had.
Hij is jong (..), vitaal en nog weinig aangetast bij de aanvang van het gehele behandeltraject.
Langzamerhand begon de vraag bij mij te groeien of een snellere stofwisseling wat past bij Alfred zijn leeftijd, misschien toch ook wel in zijn nadeel kon zijn.
Met andere woorden, groeien en vermenigvuldigen de verkeerde plasmacellen en M-eiwit zich bij Alfred sneller, juist omdat hij een snellere stofwisseling heeft?
Dat blijkt niet geval te zijn. Het verloop van Kahler valt heel erg 'te verhalen' op het DNA profiel van Alfred.
Het gen-onderzoek uit het beenmerg, heeft uitgewezen dat Alfred zijn profiel geen nadelige invloed heeft. Daar halen wij voor nu dan maar een positief led-lichtje uit, zeg maar.
Natuurlijk kunnen ze helemaal niets voorspellen, natuurlijk moeten wij afwachten, natuurlijk hopen en duimen wij hard opdat deze enorme invasieve behandeling niet voor niets is, natuurlijk zijn wij ons bewust dat een ieder die deze strijd levert dit heel erg hoopt en natuurlijk moeten wij geduld en ijzeren zenuwen hebben om het verloop af te wachten en als laatste, natuurlijk gaat dit alles ons niet in de kouwe kleren zitten, vooral de gedachte wat dit alles met onze Chiel en David doet. Tja, allemaal natuurlijk.
Alfred leeft op voor bezoek en gelukkig is hij dan geregeld adrem. Een soort van opluchting ervaren de meesten. Altijd fijn als hij laat zien dat zijn karakter niet verloren gaat, hoe moeilijk het hem nu wordt gemaakt tussen 4 'steriele' muren.
Chiel en David missen hun grote held.
Ik kan merken, en voelen, dat zij hun stoeimaatje missen. En niet alleen van de blauwe plekken die ik oploop omdat ze mij af en toe als alternatief gebruiken......
David kan met z'n gevoel niet altijd weg, probeert zijn plezier op te zoeken, maar is sneller geprikkeld en gekwetst. Wat ontzettend logisch! Het zijn heel duidelijk momenten. Gelukkig leeft ie heel erg op als hij zijn enthousiasme kan delen met de wisselende oppas. Voetballen, zwemmen,stoeien.
Maar toch.....zijn grootste mattie ontbreekt.
Chiel groeit. Hij heeft een weerwoord op een manier, waardoor ik niet altijd meer wegkom met 'omdat ik het wil'. Gerechtigheid en uitleg, dat is het minste wat hij (geheel terecht) verlangt. Alsof hij heel scherp overal bovenop zit. Zijn oren staan wijdopen.
Hij is adrem en mist hierin duidelijk zijn klankbord.
Hij leeft zich uit in de natuur en voelt zich daar in zijn element. De verrekijker en vogelboek van opa Gerrit biedt uitkomst. Hutten bouwen. Wild speuren (een zwijn, herten en en ree zijn al gespot) maakt hem blij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten