Opklimmen uit de dip!

Het is vandaag, woensdag 31 juli, dag 12, gerekend vanaf de stamceltransplantatie.
En langzaam, heel langzaam (ik durf het bijna niet uit te spreken), lijkt het ietsje beter te gaan.

Alfred is meer wakker, trek in eten begint iets terug te komen (1 hele boterham, perenkwark en fruitcocktail is nu geen probleem meer, het begint al een beetje op een normale maaltijd te lijken), zijn verlangen in een schnitzel begint stiekem om t huukske te komen.........
De misselijkheidsbestrijding wordt nu langzaam verder afgebouwd.

Dat Alfred zich beter voelt, maakt dat de 4 muren meer op hem af beginnen te komen. Ondanks dat ze ondertussen gevuld zijn met tekeningen....(de verhuizing van komend weekend heeft ook zo zijn voordelen).
Het is ook een deprimerende omgeving, hoe aardig de meiden allemaal zijn. Alfred en zijn nieuwe kamergenoot liggen hier echt afgezonderd en alleen. Je krijgt niets mee, zelfs geen geouwehoer tussen verpleegkundigen onderling.

De bloedwaarden laten een kleine stijging zien. Hb 6.1 (5,8), leuco's 0,2 ( <0,1) en de trombo's 42 (36).
Wij kunnen deze waarden wel omhoog kijken..........

Er komt nu meer ruimte in Alfred zijn hoofd en hij begint de jongens erg te missen. Dus nu wat vaker met zijn 3-en naar Alfred. Lekker knuffelen met papa om vervolgens te gaan........iPad-en.
Papa heeft een iPad en de jongens brengen er dan ook een mee. Met z'n tweeën kunnen ze de spelletjes weer bijhalen en upgraden. Je kent het natuurlijk wel, dat connecten en zo, waarbij ze volledig in het spel gaan zitten en je geen contact meer met ze krijgt. Hoe lekker om even bij papa te zijn.......

Alfred achterlaten is vervelend. 

Nu dat ik kan merken dat zijn verlangen naar buiten heel erg toeneemt, voelt het nog vervelender. Ik vertrek tenslotte na hooguit een uur weer naar buiten en naar onze jongens. 

De tweede helft van Alfred zijn verblijf voelt zwaarder. Lastig om niet te weten hoe lang het uiteindelijk zal duren.

In ieder geval zal de verhuizing van het Sophia naar de nieuwe Isala kliniek aankomend weekend een welkome afwisseling zijn.. 

Nul punt bereikt !?

Vanochtend, vrijdag 26 juli, was ik bij Alfred toen hij bezoek ontving van dr de Waal, Hematoloog.
De extreme vermoeidheid en de klachten rondom Alfred, zijn verdwenen eetlust, darm- en blaasklachten, worden allemaal toegeschreven aan de effecten van de chemo. Vervelend, maar in de ogen van de Hematoloog verwacht en acceptabel.
De bloedwaarden bereiken het nulpunt. Vandaag ontvangt hij zijn tweede zakje trombocyten (26/7 Hb 6.8, leuco's< 0.1 en trombocyten 25). Wat een afschuwelijk lage waarden!!!

Mijn aanwezigheid gaf mij de ruimte om wat achterliggende vragen te stellen. Om even een beeld te vormen hoe zij tegen Alfred 'aankijken'.

Na ongeveer 8 a 10 weken kunnen onderzoeken een reeel beeld geven hoe Alfred reageert op deze behandeling. Dat duurt dus nog even, maar valt te rijmen met de tijd die zijn beenmerg nodig zal hebben om van deze behandeling te herstellen. Daarmee om ook aan te geven dat de tijd van het herstel niet onderschat moet worden.

Tot op heden kon ik bedenken dat Alfred een 'goede' uitgangspositie had.
Hij is jong (..), vitaal en nog weinig aangetast bij de aanvang van het gehele behandeltraject.
Langzamerhand begon de vraag bij mij te groeien of een snellere stofwisseling wat past bij Alfred zijn leeftijd, misschien toch ook wel in zijn nadeel kon zijn.
Met andere woorden, groeien en vermenigvuldigen de verkeerde plasmacellen en M-eiwit zich bij Alfred sneller, juist omdat hij een snellere stofwisseling heeft?
Dat blijkt niet geval te zijn. Het verloop van Kahler valt heel erg 'te verhalen' op het DNA profiel van Alfred.
Het gen-onderzoek uit het beenmerg, heeft uitgewezen dat Alfred zijn profiel geen nadelige invloed heeft. Daar halen wij voor nu dan maar een positief led-lichtje uit, zeg maar.

Natuurlijk kunnen ze helemaal niets voorspellen, natuurlijk moeten wij afwachten, natuurlijk hopen en duimen wij hard opdat deze enorme invasieve behandeling niet voor niets is, natuurlijk zijn wij ons bewust dat een ieder die deze strijd levert dit heel erg hoopt en natuurlijk moeten wij geduld en ijzeren zenuwen hebben om het verloop af te wachten en als laatste, natuurlijk gaat dit alles ons niet in de kouwe kleren zitten, vooral de gedachte wat dit alles met onze Chiel en David doet. Tja, allemaal natuurlijk.

Alfred leeft op voor bezoek en gelukkig is hij dan geregeld adrem. Een soort van opluchting ervaren de meesten. Altijd fijn als hij laat zien dat zijn karakter niet verloren gaat, hoe moeilijk het hem nu wordt gemaakt tussen 4 'steriele' muren.

Chiel en David missen hun grote held.
Ik kan merken, en voelen, dat zij hun stoeimaatje missen. En niet alleen van de blauwe plekken die ik oploop omdat ze mij af en toe als alternatief gebruiken......
David kan met z'n gevoel niet altijd weg, probeert zijn plezier op te zoeken, maar is sneller geprikkeld en gekwetst. Wat ontzettend logisch! Het zijn heel duidelijk momenten. Gelukkig leeft ie heel erg op als hij zijn enthousiasme kan delen met de wisselende oppas. Voetballen, zwemmen,stoeien.
Maar toch.....zijn grootste mattie ontbreekt.


Chiel groeit. Hij heeft een weerwoord op een manier, waardoor ik niet altijd meer wegkom met 'omdat ik het wil'. Gerechtigheid en uitleg, dat is het minste wat hij (geheel terecht) verlangt. Alsof hij heel scherp overal bovenop zit. Zijn oren staan wijdopen.
Hij is adrem en mist hierin duidelijk zijn klankbord.
Hij leeft zich uit in de natuur en voelt zich daar in zijn element. De verrekijker en vogelboek van opa Gerrit biedt uitkomst. Hutten bouwen. Wild speuren (een zwijn, herten en en ree zijn al gespot) maakt hem blij.

De eerste week zit er op!

Alfred ligt ziek te zijn en te hopen dat zijn herstel voorspoedig zal verlopen. Hij slaapt heel veel.

Vanuit ons adres genieten Chiel, David en ik van het vakantiegevoel. Ik heb een heel schema opgezet (zou je niet denken he.....), om een beetje overzicht te hebben.
Oppasmomenten, logees (vakantiegevoel voor Chiel en David versterken), en bezoek aan Alfred. Vooral dat laatste is ook echt nodig. Alfred is erg vermoeid en kan na 3 kwartier zijn ogen niet meer open houden. Dus een beetje bezoek en dan ook nog gespreid. Hij vind het wel heerlijk om iedereen te zien en te spreken, maar zijn energie ebt weg. Net als de bloedwaarden. Dit laatste is ook opzet van deze behandelfase. Deze zullen naar verwachting na 2 weken weer gaan herstellen. Als de stamcellen het merg weer hebben aangezet tot het maken van bloed.
Dit beenmerg is namelijk door de chemo opzettelijk stilgezet, om zo de aanmaak van de betreffende plasmacellen te stoppen.

De verdere effecten van de chemo zullen nog volgen. Deze uiten zich op de sneldelende cellen van Alfred zijn lichaam. Bijvoorbeeld het slijmvlies van mond, slokdarm, maag, darmen en ogen zullen aangetast worden en de haren, die er nog zijn, zullen verdwijnen. Het is, ook nu, afwachten in welke mate dit alles bij Alfred toe zal slaan.

Afgelopen zondag zijn de jongens weer mee geweest naar Alfred. Alfred was gelukkig een stukje beter dan de vrijdag ervoor. Weer een beetje adrem, waardoor de jongens weer een smile op hun gezicht kregen. David zei later dat hij het knuffelen van papa nu wel heel erg bijzonder vindt.....wat een lekker ventje om zo openhartig te zijn!
Er leek bij Alfred idd een gordijn opengetrokken te zijn (moet ik vast anders schrijven). Ik zag dat hij tabletten Haldol had gekregen. Een middel om op een wat grove manier de misselijkheid te onderdrukken.
Dit middel wordt vaak gebruikt om mensen rustig te laten worden/ te ontspannen (ook op de ambulance). Aha! Vandaar Alfred zijn 'afwezigheid'. Hierdoor heeft hij de eerste dagen slapende door gebracht. Ook niet verkeerd.

Veel trek heeft Alfred nog niet. Een boterham met hagelslag of kaas is al een koningsmaal. En fruitbakjes. Blikje cola erbij. Zijn maag is momenteel snel gevuld. De verwachting is dat zijn eetlust met 10 dagen zal terugkeren.
Hij ontvangt veel kaarten en berichten. Dit laatste leest hij graag, maar antwoord ze niet altijd. Blijf ze wel sturen alsjeblieft.

Wij hebben veel vrienden en familie om ons heen. Het voelt goed, is gezellig en relaxed. Er wordt tot op heden elke dag eten voor ons klaar gemaakt. En vermaakt! Zo ontzettend fijn! Waar zouden wij zijn zonder al jullie hulp en inzet!! Ook heerlijk om logees te hebben.

 

Stamcellen weer terug bij de eigenaar!

Na een dag 'rust', kreeg Alfred vanochtend om 11.30 uur zijn geoogste stamcellen weer terug.
Een officiele gelegenheid, waarvoor de kamer eigenlijk te klein was.
Ikzelf was er helaas niet bij aanwezig, omdat ik om 12.00 uur bij de Chiel en David op het schoolplein wilde staan, omdat hun schoolvakantie begon.

 Theo stond Alfred terzijde. Daarnaast was er dr de Waal, de Hematoloog die het hele proces leidde, een laborant die met de stikstof en de 4 zakjes stamcellen gevulde tank aanwezig was, een verpleegkundige voor het ondersteunen van zowel Alfred en Theo alsook de arts. Daarnaast was er nog de arts-assistent/zaalarts. Genoeg dus!

De bevroren zakjes stamcellen worden ter plekke ontdooid tot een temperatuur van net heel iets boven nul. Heel stroperig en een vreemde gewaarwording voor Alfred. Tijdens het inlopen van de stamcellen had Alfred een vreemde onaangename smaaksensatie. Met kauwgom kon hij dit heel iets onderdrukken. Het voelde niet prettig.

Voor dit hele proces hebben ze een bepaald anestheticum gebruikt, wat ervoor gezorgd heeft dat Alfred de rest van de dag geslapen heeft.
Begin van de middag ben ik voor het eerst met de jongens bij papa geweest. Ogenschijnlijk heel relaxed. Papa heel zachtjes wakker gemaakt. Heerlijk knuffelen natuurlijk.

Zowel Alfred en David waren zichtbaar geëmotioneerd. Wat gaan we toch diep........we willen niet......maar kunnen niet anders. Chiel houdt ons strak in de gaten en voelt zich erg ongemakkelijk met allemaal verdriet om hem heen. Wat een verschil in karakters!

Beide groepen van Chiel en David hadden op het einde van het schooljaar nog een mooie kaart en een prachtige foto gemaakt. Alfred was enorm geroerd. Naast me zat een gelaten, enigszins verslagen Alfred. Dat zijn lijf het nu zo moeilijk krijgt. Het begint echt een zware veldslag te worden.
Na al het geknuffel doken de jongens vrij snel voor de iPad. Met z'n tweeën nog even wat gekletst en tegen elkaar aan gezeten. Het voelt zo machteloos. Een strijd die Alfred uiteindelijk echt alleen moet voeren. Hoeveel ik, of wij allemaal eigenlijk, ook voor hem doen.
Alfred had al snel moeite om zijn ogen open te houden, dus zijn wij met z'n drieën weer naar huis gegaan. Onder het genot van een softijsje ivm de start van de zomervakantie nog even aan de jongens gevraagd hoe ze het bij papa vonden. 'Apart, raar, wel oké'. Ze schakelden zichtbaar snel weer om naar de zomervakantiemodus. 'Leve de vakantie'

Gelukkig kon Alfred mij vanavond laten weten dat hij na 4,5 uur slaap vanmiddag, zich weer een stuk beter voelt. Zelfs een klein beetje gegeten. Pfew!
Wel weer vroeg onder de wol. Op naar dag 5

Dag 3 Misselijke dag

De chemo heeft Alfred reeds binnen. Nu restte vandaag het spoelen met vocht. De misselijkheid kon, tot op vanmorgen, nog mooi worden 'weggespoten'. Helaas lukte dat vandaag niet.
Vanochtend mocht hij nog even lekker van de kamer af, omdat de isolatieperiode vanaf morgen pas ingaat. Toen wij even van de afdeling af waren, zag je snel de energie wegtrekken en werd Alfred helemaal bleek. Snel terug naar de kamer. Zichtbaar aangedaan, nam hij weer plaats in bed. Vermoeidheid begint weer op te spelen.
Gelukkig kon hij mij vanavond vertellen dat, na een dag gevuld met slapen en medicatie, hij zich wat voelde opknappen. Heerlijk gedouchd om daarna weer te gaan slapen.

Naast de chemo krijgt Alfred ook allerlei medicatie. Onder andere antibiotica om een groot deel van bacteriën, ook de goede, uit te schakelen. Zodra Alfred zijn afweer weg is, zou hij hiervan ernstig ziek kunnen worden. Dit gaat dus ver en heeft behoorlijk wat consequenties. De hoeveelheid medicijnen zijn een maaltijd op zich. Er zit een drankje bij, voor zover ik mij kan herinneren, een mond-, slokdarm- en maagbeschermend middel (slijmvliezen raken ook aangedaan door de chemo). Deze vindt hij, zachtgezegd, gruwelijk, smaakt naar modder zoals hij zegt, en van het idee alleen al kan hij overgeven. Dat belooft wat.....aangezien hij dit de komende weken elke dag volgens mij 2 keer moet gebruiken.
Kortom heftig en hij zit er tot voorbij zijn nek in, zeg maar.

Vanaf morgen dus veroordeeld tot het kleine kamertje voor de komende weken.
Rond 11.30 uur ontvangt Alfred zijn eigen stamcellen via het infuus. Dan begint zijn weg terug.

Morgen hebben Chiel en David eindelijk vakantie. De laatste week was er een te veel. Eindelijk bij papa op bezoek 's middags. Zal vast even vreemd voor ze zijn, maar hopelijk sturen ze via hun knuffels al hun kinderlijke energie naar papa toe.

Het is een vermoeiende tijd, zo veel is tot nu toe al duidelijk. Er gebeurd veel, er moet veel gebeuren en er valt veel te regelen. Op tijd naar bed gaan lukt tot nu toe niet....ondanks dat ik mij elke ochtend weer voorneem, als ik weer moeilijk wakker kan worden, dat ik komende avond tegelijk met de jongens naar bed wil........ik blijf streven...

De kop is er af!

Wat hebben we veel leuke dingen kunnen doen de afgelopen weken!!!
Wat was het allemaal gezellig! Heerlijk om even weer mensen te spreken en te genieten van het mooie weer. Echt energie op gedaan.

Na Alfred zijn verjaardag hebben wij afgelopen weekend nog genoten van het gezelschap van de familie Eilander in Friesland.

 

Maar dinsdag kwam nu wel heel dicht bij. Geen ontkomen aan. Tas ingepakt. Samen gegeten, samen wat klusjes gedaan, samen met Cooper naar het bos. Met heel erg het gevoel in ons achterhoofd 'nu kan het nog'. 

Alfred is nog heerlijk wezen tennissen.

Vanochtend in bed nog even lekker geknuffeld met z'n vieren. Toen begon de tijd te dringen. De jongens moesten natuurlijk gewoon naar school. Maar goed ook.

Alfred heeft ze zelf nog naar school gebracht. Dat vond ik moedig, maar ook erg heftig voor hem. Even emotioneel nadien. Vooral omdat ik trots ben, hoe Alfred de confrontatie aan durft te gaan om het de jongens makkelijk te maken.

Na een bakkie thee in de zon naar het Sophia gereden.

Alfred kon zich daar op B2 rustig installeren. 

Verpleegkundige Ingrid nam de tijd om alle informatie te vertellen en vragen te stellen. Duidelijk.

Door alles wat ze vertelde vond ik de bewustwording tussen haar regels door over Alfred zijn kwetsbaarheid heel helder.

Voorzichtigheid en het naleven van de strakke leefregels is een belangrijk wapen in het voorkomen van infecties, waar Alfred extreem gevoelig voor zal zijn. Dat moeten wij ons heel erg goed beseffen.

De vermoeidheid zal Alfred daarnaast ook zeker parten gaan spelen, vrij snel na de chemo, dus tijdens het 'geisoleerde' ziekenhuisverblijf.

Bezoek mag Alfred ontvangen, maar voorzichtig. 

De mogelijkheid om eventuele gemaakte bezoekafspraken af te zeggen, moet geen enkel bezwaar zijn. Daarbij bedenken dat dit ook veel energie zal vragen, die hij op sommige momenten beter voor zijn herstel kan gebruiken. Dit zal je vast begrijpen.

Bezoek afhouden is ook geen optie. Het zal voor Alfred heerlijk zijn om alle nieuwtjes van een ieder te horen. en tijdens het hele verblijf mag Alfred de kamer i.p. niet af en zit hij gevangen tussen vier muren.

Vanaf morgen moet hij de kamer delen met een kamergenoot. Dat vind hij wel vervelend, omdat het afwachten is of er een klik zal zijn. Je moet het met elkaar doen tijdens een wel heel erg kwetsbare periode. Fingers crossed!

Ook afgelopen dagen zijn weer wij heel erg geraakt door al jullie bemoedigende woorden via whats app, sms, mail, telefoon of een kaart. 

Het voelt zo bijzonder en intens om te ervaren dat zo veel mensen vanuit allerlei richtingen zo met ons bezig zijn. 

Emotioneel ook, omdat het ons stil doet staan hoe heftig alles is.

Jullie zijn een soort van therapie voor ons, omdat we door jullie blijven relativeren dat t 'serious business' is waar wij op dit moment mee dealen. Thanx kanjers!

Mijn doel is om tijdens Alfred zijn verblijf in het Sophia, bij veranderingen,  informatie op dit blog te plaatsen om jullie op de hoogte houden. Dat werkt voor mij het makkelijkst wat betreft de informatieverstrekking.

Vakantiemodus

Het weer is zomers de afgelopen week, de school van Chiel en David is aan het afronden. Zwembad al een paar maal bezocht. Veel andere leuke dingen gedaan.
En last but certainly not least: Alfred voelt zich sinds een goeie week heel goed.  Zijn energielevel lijkt weer een stuk hoger dan de periode ervoor. Zijn geliefde tennisspelletje ging hem afgelopen maandag weer goed af. Echt een kick voor hem om te kunnen blijven sporten en ongegeneerd te kunnen ouwehoeren. Daar kan geen antidepressiva tegenop...

Drakenbootconcert bezocht en veel mensen weer eens onbezonnen gesproken. Feestje van Wim en Lydia opgeleukt met een uit de hand gelopen 'stukje', waarin Alfred de rol van Gaston (Postcodeloterij) met glans vervulde. Een Caribbean party, een hapje eten om de vakantietijd in te luiden. We hebben onze sociale 'tekorten' behoorlijk bijgetrokken.

Alfred is vorige week met Chiel en David apart een dagje uit geweest. Gewoon qualitytime omdat Alfred deze zomervakantie niet bij ons zal zijn. Een op een aandacht, waarbij de jongens (enigszins zelf) mochten bepalen wat ze gingen doen met papa. Helemaal cool natuurlijk.
Chiel koos voor Indoor skydiven, de bios en een hapje eten bij........jawel de Mac Donalds.

David is naar het klimbos geweest, waar hij al gauw als een aap zo snel, meerdere keren het parcours heeft afgelegd. Daarna bowlen en de bios (voor Alfred 2 maal De Verschrikkelijke Ikke 2 3D gekeken, zo kon hij de momenten die hij de eerste keer miste, bekijken in de herkansing.....). Ook deze keer bij de Mac Donalds afgesloten.

Ik ben die avonden met de thuisblijver een hapje wezen eten. Ook gezellig!
Wel apart dat we deze activiteiten hebben bedacht, terwijl wij dat onder normale omstandigheden niet zo gauw in ons hoofd zouden halen. Een verrijkende ervaring, want we merken dat de jongens het heel bijzonder vonden zowel in de voorbereiding als achteraf. Iets om in stand te houden dus!!

Wat ons betreft is de zomer duidelijk en vol overgave begonnen! Ook lekker om te merken dat velen om ons heen bezig zijn met hun vakantie die binnenkort zal beginnen. Wat lekker om te horen en wat kunnen wij dat ons goed voorstellen. Heus!
Dat wij deze zomervakantie niet aan een vakantie toekomen, wil niet zeggen dat wij niet kunnen genieten van jullie vakantiestemming en -planning. Wij horen ze graag en proeven een beetje mee.

Alfred zijn vakantie zal in het Sophia plaats vinden. En ook nog onder strenge regels en voorwaarden.
Wij zijn een beetje aan het zoeken wat we allemaal kunnen regelen en meenemen om de tijd een beetje door te kunnen komen straks. Gelukkig is er internet en kan hij via die weg prima contact met de wereld onderhouden. Als hij daar zin in heeft.
We hebben zelfs een ereader aangeschaft met een hoeveelheid boeken er op, waar je normaal gesproken toch echt een sabbatical voor op dient te nemen om de helft ervan te kunnen lezen.....maar je weet maar nooit.....

De datum van opname komt nu toch angstig dichterbij en bij mijzelf begint die steen in mijn maag toch wat onaangenaam te groeien. Meer ook het gevoel dat het dan maar moet gaan gebeuren.
In dit geval begint het er tegenaan hikken lastig te worden. Ik ga ervan uit dat er wat rust komt als de opname een feit is en de eerste dagen achter de rug zijn.

Alfred zijn tas vullen is niet het probleem. Natuurlijk wel het afscheid nemen van de jongens, Cooper en van huis. Daarna voor mij het moment dat ik Alfred voor de eerste keer achterlaat in het ziekenhuis. Dat is na het slechtnieuws gesprek op 16 januari j.l. (vooral altijd gegrift in onze hoofden) niet meer gebeurd.
Geen idee hoe Alfred zich zal gaan voelen. Als wij alle informatie begrijpen, kunnen er zich allerlei serieuze klachten aandienen, maar ook nu weer is dit per persoon heel divers.
Dat het een zware chemo is, zijn wij ons goed bewust en moeten wij van uit gaan.

Bij de controle gisteren dinsdag 9 juli, bleken de bloeduitslagen prima te zijn. Hb begon al weer mooi te stijgen. De uitslag van het M-eiwit volgt dinsdag.
Alfred zijn bloedvaten in zijn arm zijn bekeken en de verwachting is dat hij een 'normaal' infuus kan krijgen i.p.v. een centrale lijn (dit geeft een behoorlijk groot risico op infecties).
Dr Dompeling had ons verder niets bijzonders te melden. Zij zal een groot deel van Alfred zijn verblijf vakantie vieren. Haar honeurs zullen worden waargenomen.
Vervolgens ontving Alfred zijn maandelijkse infuus met Zometa. Dit middel filtert (preventief) calcium delen uit het bloed die bij de Ziekte van Kahler los kunnen circuleren tgv botontkalking. Dit calcium kan problemen opleveren voor de nierfunctie (waarvan tot nu toe geen sprake is).

Tijdens Alfred zijn verblijf zal hij de verhuizing van het Sophia meemaken op zaterdag 3 augustus. Het wordt nachtwerk, aangezien afdeling B2 vol ligt met kwetsbare patienten in isolatie.  Daarom zullen zij als eersten verhuist worden (voordat de gangen zich vullen met loslopende besmettingshaarden).

Ik ga met Chiel en David (en Cooper)  in de vakantie naar Landalpark Coldenhove in Eerbeek.  We hebben een mooi huisje uitgezocht en hebben daar zin in.
Wij gaan ervan uit dat ze een prima vakantie kunnen beleven op dit adres, daarvoor hoeven we geen 1000 km met de auto te rijden. Ze kunnen zich prima redden op dit terrein. Genoeg kinderen om mee te spelen, een heus voetbalkooi, (indoor)speeltuin, zwembad en animatie. Met hun fiets kunnen ze zich prima redden.
Daarnaast hebben wij familie en vrienden in de buurt, en met hen hoop ik de oppas grotendeels rond te kunnen krijgen. Ik zal nl nog een aantal diensten moeten werken en iedere dag naar Alfred toe willen.
Voor de jongens schatten wij in dat het prima zal zijn als ze een of twee keer in de week mee gaan naar Alfred. Eigenlijk omdat er voor hun niets te beleven is en ze via Facetime elke dag even beeldcontact kunnen hebben met papa.
Voor mijzelf vind ik het lekker om deze weken weg van huis te zijn en te genieten van de vakantiestemming en even uit het dagelijkse ritme te zijn. We gaan het beleven. Een dubbel gevoel, dat wel.

Morgen is Alfred jarig en komend weekend gaan we nog heerlijk naar Friesland met de familie Eilander. Een heerlijk vooruitzicht, waar wij ook erg veel in in hebben. Een minivakantie zeg maar.

Een hele fijne vakantie voor een ieder die dit mag vieren. Kom met mooie belevenissen terug. Wij zijn erg benieuwd naar jullie verhalen!!!!

Algemeen voorlichting Autologe stamceltransplantatie bij behandeling van...