Afgelopen maandag was het dan zover.
De behandeling oftewel de wedstrijd voor Alfred is gestart.
Zenuwen waren er gisteren, maandagochtend 25 februari aanwezig. Er is geen weg terug. Goed voorbereid en ingelezen kwamen wij aan bij het Sophia in Zwolle. Er was voor mij heel even een stiekem momentje van paniek, zoals je als kind kan hebben als je een menigte mensen in moeten stappen en je het liefst weg wil rennen om de realiteit te ontvluchten.

De nachtmerrie gaat niet over en Alfred werd wel degelijk verwacht op dagverpleging M5, met zijn hele ziel en zaligheid en, ogenschijnlijk, met gezond vitaal lijf. Het is zover. Het fluitsignaal klonk en wij werden allerhartelijkst ontvangen op een afdeling, hoe gek het ook klinkt, wat aanvoelde als huiskamer. Om te werken is het rampzalig, maar het is er heel kneuterig. Een 'ongedwongen' sfeer, 5 verpleegkundigen met daarbij voedingsassistentes en een secretaresse. Allemaal met een open en  betrokken houding. Als je het in deze setting over een warm bad kan hebben, dan hebben wij die gekregen, zeg maar.
Verpleegkundige Ans nam ons mee en Alfred kreeg een behandelstoel aangewezen. In een kamertje met 3 stoelen, met elke een individu met een eigen verhaal. Confronterend, maar misschien soms ook wel prettig. Dat zullen wij gaan ondervinden.

Na korte uitleg, werd er accuraat gehandeld. De medicijnen waren nog niet klaar, maar normaal gesproken kan dit vrijwel meteen worden aangesloten. Voedingsassistentes legden ons in de watten. Niets is te veel. Wilt u thee? Prima! Welke thee? Koffie, cappuccino? U zegt het maar.Wilt u nog een ontbijtkoek, een koekje of een snoepje erbij? Sap? Of misschien zelfs een ijsje valt onder de mogelijkheden hoor....... Waarschijnlijk zullen er momenten zijn dat Alfred hier dankbaar gebruik van zal (moeten) maken. Het voelt voor nu in ieder geval al heel prettig.
De medicatie liep er snel in. Daarna kreeg Alfred medicatie in zijn been gespoten. En hup klaar waren wij. Hooguit 50 minuten zijn wij op de afdeling geweest.
In de tussentijd zit je wel te wachten of er bij Alfred al reacties optreden. Elkaar even goed aankijkend zo van 'nou ja als dit het is.....' Naar gelang Alfred verder in deze wedstrijd zit, zullen de effecten vast zichtbaar gaan worden. Vreemd idee hoor.
Tussen de regels door liet 'onze Ans' doorschemeren, zo voelde ik het een beetje, dat het zeer goed mogelijk is, dat het geheel van bijwerkingen mee zou kunnen vallen. Gezien haar ervaringen. Nu ik dit opschrijf, durf ik het bijna niet te laten staan........straks word ik hard teruggefloten......

Op de terugweg heb ik Alfred in Vaassen uit de auto gegooid (dat wilde hij echt zelf, heus!)
en is hij naar huis gaan lopen. In beweging blijven is ons motto. In zijn eentje, met muziek in zijn oren. Een therapie zeg maar, moment van bezinning. Alfred zegt dit erg lekker te vinden.
Na 1,5 uur kwam hij thuis, voldaan.

De kop is er af!