Het weer werkt niet mee, maar Alfred heeft een soort van vakantie.
Even geen ziekenhuisbezoeken, naalden, verpleegkundigen of andere, in witte jassen gehuld, medisch personeel. Gewoon even niet.
En nog gaan de dagen snel.
Helaas is het niet zo dat Alfred zijn bagage, de effecten van alle chemo en andere medicijnen, even uit kan zetten. Daarvoor zitten ze echt te diep en allesoverheersend, heftig in zijn lijf.
Mentaal valt het ook moeilijk te rijmen dat Alfred tot nu toe door alle medicijnen zo uit de running is. Jezelf continu moeten motiveren dat je deze fasen allemaal door moet, omdat de wijze doktoren het allemaal heel goed weten....

Wij zijn ons bewust dat Alfred eigenlijk niet veel te klagen heeft, als je kijkt hoe hij er fysiek op reageert tot nu toe. Enigszins aangepast, heeft hij zijn agenda gevuld met redelijk wat activiteiten. Maar wat hij voorheen helemaal niet kende en nu toch echt veel rekening mee moet houden, is de allesoverheersende 'chemo-vermoeidheid'. Voor een activiteit/uitje goed slapen (dagdeel) en dan nog op een gegeven moment 'het licht' voelen uitgaan.
En dan te beseffen dat hij normaal graag de deur sluit op een feestje. Zo kennen de meesten Alfred. Maar nu even niet......

De dip van de kuren werken natuurlijk door. Medicijnen hebben effect op de inwendige processen, met name ook de goede. Zijn lichaam wordt aangezet om de ongewenste cellen te dissen, maar ik kan mij zo voorstellen dat een gezond lijf ook veel moeite zal hebben om normaal te blijven functioneren door de agressieve aanvallen.
Spannend is dan wel of de energie en het oude vertrouwde gevoel wat Alfred had, weer gedeeltelijk of, hopelijk, helemaal terugkomt.
Je hoort toch om je heen, dat chemo blijvende schade oplevert.

Met de jongens stoeien, voetballen en spelen, tennissen, mountainbiken, poolen, uit eten en trainen met Cooper. Het kan allemaal, maar het heeft wel een prijskaartje. En toch betaalt hij die graag omdat Alfred al die dingen zo ontzettend lekker vindt om te doen.
Daarnaast houden wij ons voor dat deze activiteiten, naast voldoende rust, goed eten en de sociale activiteiten, de bijdrage is die je zelf kan leveren in het behandel (c.q. genezings- = mijn droomwereld)proces.

Heerlijk asperges wezen eten met z'n 10-en. Erg gezellig. Heerlijk om weer eens buikpijn te hebben van het lachen. Alfred had daarvoor de hele middag geslapen en was einde van de avond helemaal op. Maar het was zo de moeite waard!

De volgende avond heerlijk naar Yume met onze 'Ardennen groep'. Ook helemaal leuk!

Om weer lekker op te kunnen teren!

Voor komende week dus nog pauze!